Professionele hulp
Impact
De kans is groot dat je kind nu of later professionele hulp krijgt. De zoektocht naar goede hulp kan moeilijk zijn.
Deze vragen kunnen je onzeker en bezorgd maken.
- Waar begin ik te zoeken?
- Welke soorten hulp bestaan er?
- Zijn er wachtlijsten?
- Wat is het beste voor mijn kind?
- Wat vind ik zelf belangrijk?
- Wat als mijn kind medicatie moet nemen?
- Wat zijn mijn rechten als ouder, als mijn kind in behandeling is? Wat als mijn kind 18 jaar (meerderjarig) wordt?
De psycholoog vroeg hem of hij kon beloven om geen zelfmoordpoging te ondernemen tot de volgende afspraak. En hij zei daar ‘neen’ op. Neen?! Ik kon mijn oren niet geloven. En toen viel voor het eerst het woord ‘opname’. Ik kon niet geloven dat dit ons kon overkomen.
Dat hebben we dan achteraf, thuis, besproken, ’s avonds dan, als Phaedra in bed lag, dat we er allebei heel erg van geschrokken waren. En mijn vrouw zei van: "Nee, ik wil dat helemaal niet," en "Gaat zij in de psychiatrie gelukkiger zijn?" en "Wie weet wat ze daar doen?" en "Dan is ze helemaal alleen en dan is ze niet meer bij ons." en "Dat kan toch niet dat dat beter is voor haar?"
Ik heb hem gestimuleerd om zeker bij TEJO te blijven gaan zolang dat dat hem deugd deed. En dan heeft… euh… de therapeute bij TEJO gezegd van… euh…: "Ja, dit gaat een beetje mijn petje te boven. Ik ga er een psychiater bij vragen… En ga ook al eens naar de huisarts. Ga ook al eens in school zeggen hoe moeilijk het echt is." En toen begon ik schrik te krijgen van: oei, het is toch blijkbaar erger dan dat ik zelfs dacht.
Dus ze blijft wel gaan naar de psychiater. Dus dat geeft mij wel moed, of hoop, toch ook wel, en zij heeft ook, sinds dat ze die medicatie neemt, heeft ze ook heel open periodes, dat ze veel meer dingen vertelt, toch wel.
In het ziekenhuis was het van: ‘We hebben Phaedra, Phaedra pakken wij, maar u staat daarbuiten en wij gaan hier meedelen wat wij vinden dat er nu met haar moet gebeuren.’ Ik had dan ook zo precies het gevoel van: ‘Ik ben Phaedra kwijt. Dat wordt hier van mij overgenomen...' En ik vond het ook niet mooi.
Gelukkig kijken hulpverleners vaak ook naar wat jij nodig hebt, en betrekken ze jou en de andere leden van het gezin bij de zorg voor het kind. Maar de meeste aandacht gaat naar het kind. Dat is logisch. Dat voelt voor jou misschien alsof je te weinig steun krijgt of te weinig betrokken bent, vooral als je kind meerderjarig is. Bekijk video Bekijk video Bekijk video
Wat kan je doen?
Vraag informatie over professionele hulp aan je huisarts. Hij kent de hulpverlening in de buurt en kan je doorverwijzen.
Praat ook met de hulpverleners van je kind:
- vertel dat je bezorgd bent,
- stel al je vragen,
- zeg wat je behoeften zijn.
Respecteer wel de rechten van je kind en de plichten van de hulpverlener.
Is de steun van hulpverleners belangrijk? Wat heb je hierbij nodig?
Rechten
Als ouder heb je rechten, maar dat heeft je kind ook.
Je kind heeft recht op
- Geheimhouding Alles wat je kind vertelt aan de hulpverlener is vertrouwelijk. De hulpverlener mag dit niet vertellen aan jou. Is je kind minderjarig? Dan krijg je wel informatie over de zorgen en diagnose.
- Goede zorg De hulpverlener geeft de beste zorgen (soort behandeling, inhoud van de gesprekken).
- Beslissingen nemen Als je kind minderjarig is, worden belangrijke beslissingen samen met jou genomen. Als je kind meerderjarig is, mag hij zelf beslissingen nemen. Uitzonderingen hierop zijn meerderjarige kinderen die
- zelf niet verantwoordelijk kunnen zijn voor hun beslissingen (bijvoorbeeld door een ernstige psychiatrische aandoening),
- een gevaar voor zichzelf of anderen zijn (bijvoorbeeld een risico op zelfmoord).
Afspraken maken
Je kan met je kind en de hulpverlener afspraken maken over wat jij mag weten. Zo respecteer je de rechten van je kind en kan jij hem het best steunen. Let op: de rechten en plichten gaan voor op afspraken die je maakt. Jij bent dus afhankelijk van de hulpverlener en je (volwassen) kind om informatie te krijgen.