Walter

Als ik laat moet werken, dan kan mijn vrouw niet gaan repeteren. Er moet steeds iemand thuis zijn, als hij er is.

Haar broer weet wel dat ze niet goed is en dat ze terug opgenomen is maar hij weet niet wat er gebeurd is, hier thuis, de zelfmoordpoging. En dat wil ik ook niet, dat die dat weet, want die jongen, die gaat helemaal ten onder.

Ik zit nu al een beetje met de vrees: hoeveel kunnen wij allemaal nog aan als gezin.

Bij ons heeft ieder zo zijn taak of zijn rol. Ik meer praktisch en mijn vrouw meer emotioneel. En dat gaat goed. Alhoewel, nu komt natuurlijk alles bij haar terecht. Maar ik weet niet of het nu, in deze crisissituatie, verstandig is om daar verandering in te brengen.

Elke dag terug naar school, met hernieuwde moed alsof er niets gebeurd is. Dat is ook niet gemakkelijk, he. Het is altijd de zus die het moeilijk heeft maar mijn andere zoon lijdt daar ook onder. Dan vergeet hij zijn boeken of taak en dan heeft hij een nul. We zouden vaker begrip moeten hebben, hem ophemelen, zo.

Ondanks haar zelfmoordgedachten wil ze nog altijd leven. Het is een strijd voor een leven zonder pijn.

Helemaal in het begin als ik die eerste verwondingen zag, dat ik toch ook wel mijn kop in het zand heb gestoken. Denk ik nu achteraf. Je denkt dat je daarmee bezig bent maar eigenlijk wil je het niet weten, je ontkent het.

Mijn dochter zei: “Ja, wij hebben altijd over heel veel dingen gepraat, maar nooit over het gevoel dat daarbij hoorde.” En dan had ik zoiets van: ja, dat is misschien wel waar. Dus wij hebben altijd het idee gehad dat wij open en over alles konden praten en er wordt hier ook dikwijls over van alles gepraat, maar dat is eigenlijk enkel de praktische kant.

Als zij een keer heel kortaf geweest is tegenover haar broer, zeg ik achteraf: “Kijk, Emma voelt zich heel slecht vandaag. Zij zit heel slecht in haar vel.” Ik probeer dat dan wel wat te kaderen.

We gaan misschien iemand verliezen die heel dierbaar is. En we hebben psychologische hulp nodig. Niet één keer dat we ons verhaal kwijt kunnen, maar regelmatig opnieuw…

Na de zelfmoordpoging zei ik: "Zet mij maar op een week verlof." Maar mijn bazin zei: "Nee, dat wil ik niet, gij gaat gewoon naar de dokter en gij laat u ziekteverlof voorschrijven zolang als gij nodig hebt." Ik zei "Ja, maar niet langer dan 14 dagen," want ik denk ook: 'Als ik werk dan verzet ik mijn zinnen.'

Ja, ge hebt uw principes over opvoeden maar ja, ge gooit die overboord. Ge geeft toe. Ge wilt geen ruzie, ge wilt ze niet boos maken… en ze weet dat hé. Dan zegt die: "ik vraag het wel aan mama of opa."

Hij is beschaamd. Ja zeker. De littekens, de opname in de psychiatrie… hij wil niet dat anderen dat weten van zijn zus.