vul je zoekterm in en druk op enter om te zoeken

Sofie

moeder van Maarten (Zoon, 15 jaar)
Sofie is een alleenstaande moeder van 3 tieners. Maarten heeft een depressie en ondanks hij nog geen zelfmoordpoging heeft ondernomen, kan hij niet beloven dat hij het zeker niet gaat doen. Hij stottert ook wat hem heel onzeker maakt. Hij is nu in opname.

... over iets algemeen

Als Maarten ’s avonds gaat slapen, dan doen wij ook zo nog een gesprek op bed, dat is zo ons moment zodat wij nog praten en… euh... soms zijn dat luchtige dingen maar soms zijn dat ook nog zware dingen.

... over werk

Gelukkig, ik had mijn werk… Daar zei de directeur mij: "Sofie," zegt die, "als wij íéts kunnen betekenen… laat het wéten." Ik heb drie, vier collega’s ingelicht zodanig dat ik daar wel de veilige basis had, maar ik ben gewoon blijven werken. Dat was voor mij heel belangrijk om, ja, voeling te hebben nog met de gewone wereld… want dat raakt ge kwijt hé.

... over werk, school

Want als ik aan het werk ben, dan kan ik echt met mijn werk bezig zijn, het enige is, mijn gsm moet hoorbaar zijn. Maar zo lang dat… allé, dat ik bereikbaar ben, kan ik vooruit. We hebben ondertussen een heel plan ook op school, dat ze niet onmiddellijk naar mij bellen. Stap 1: leerlingenbegeleidster. Stap 2: Maarten kan uit de klas. Stap 3: Hij kan naar muziek luisteren. Stap 4: euh… Allé, pas in stap 5 bellen ze mij op.

... over sociaal leven

Ik merk dat ook, dat ik mijn ouders daar ook in spaar in heel het verhaal van Maarten. Ik ga niet te veel zeggen want die mensen… Ja ja, ze weten dat Maarten opgenomen is, depressie, maar ze weten niet dat hij aan zelfmoord denkt. Neen, dat lukt mij niet om hen dat te zeggen.

... over emotioneel

‘Maarten heeft een depressie en Maarten heeft zelfmoordgedachten.’ En toen was ik zo in paniek, dat had ik echt niet – ik wist wel dat hij niet gelukkig was en dat die misschien al heel lang rondliep met zijn problemen, maar dat dat zo was, dat wist ik niet.

Soms ben ik echt op. Dan heb ik hoofdpijn en voel ik mij misselijk.

... over zelfzorg

Hij vertelt dan soms dingen en ik luister wel maar eigenlijk kan ik dat niet aan. Soms heb ik liever dat hij zwijgt. Dat is natuurlijk niet goed maar dagdagelijks is het beter als ik niets hoor. Ik weet het, het is erg om te zeggen.

De psycholoog vroeg hem of hij kon beloven om geen zelfmoordpoging te ondernemen tot de volgende afspraak. En hij zei daar ‘neen’ op. Neen?! Ik kon mijn oren niet geloven. En toen viel voor het eerst het woord ‘opname’. Ik kon niet geloven dat dit ons kon overkomen.

Ja, eerst door een dokter een aantal weken thuis geschreven en dan medicatie opgestart. Ik denk: ‘Ja, nee, ik wil niet alleen medicatie, ik wil dan ook kunnen praten’, dus ik had zelf contact genomen met die psychotherapeut. En oké, begeleiding opgestart.

Ik had nood aan iets positief. En dan heeft iemand die daar werkt, dat was toevallig wellicht, vier jongeren uitgenodigd die ooit in opname geweest zijn en die nu eind de twintig, begin de dertig zijn, om eens hun verhaal te doen… Maar mannekes toch, zo goed, daar heb ik toen ongelooflijk veel aan gehad.

... over signalen

Het is bizar… of akelig, of hoe moet ik het zeggen... Als je Maarten ziet, dan zou je werkelijk niets merken aan hem. Hij zou met je praten alsof er niets aan de hand is. En dat doet hij zo op school, bij mijn ouders, en soms zelfs bij de psycholoog. En dan denken de mensen natuurlijk dat ik overdrijf.

Zijn internet stond open op een website met tips over zelfmoord. Dus hij was onderzoek aan het doen, he…

... over

Allé ja, er zijn wel flyers van de zelfmoordpreventie en zo, van: wat moet je doen, wat zijn alarmsignalen die je ziet bij je kind? En ja, als ik dat lees, dat zijn negen van de tien dat ik herken in Maarten. Wat zijn de dingen die ge kunt doen... Ja, dan denk ik, die dingen doe ik al allemaal… ik heb dat, ik heb dat soms ook wel nodig een beetje als bevestiging…

“Hoe lang gaat dat nog duren? Gaat dat dan opeens gedaan zijn?” Ik zeg: “Kind, ik weet dat niet, dat kan lang duren en dat kan weer beteren en weer minder gaan denk ik.” En dan zeg ik: “Vraag dat een keer aan je therapeut of de dokter.” Ik wil zo weinig mogelijk antwoorden geven want ik denk… als het dan niet klopt…

Ik denk het niet dat ik iets anders zou doen. Ik heb in eer en geweten eigenlijk alles, allé, vanuit mijn moederhart uitgezocht en geplozen en gekeken van: wat kán ik doen? Waar kan ik bijstaan? Waar kan ik… zelf bijgestaan worden?

... over praten over zelfmoord

Er werd regelmatig over de dood gepraat, dat was ook geen taboe maar dat waren... dat waren heftige gesprekken, allé, ik bedoel vooral heel emotioneel beladen. In september heb ik hulp gezocht. Ik was van mening: hier komen wij alleen niet uit. Ik ben een eenoudergezin met Maarten…

Dan krijg je natuurlijk de vraag van: “Was het geen aandacht-trekkerij? Was het niet gewoon voor aandacht?’ Dan denk ik: 'Tututut, so what?' Als het voor aandacht is, die vindt dat niet uit, hè. Waarom heeft ze dan zoveel aandacht nodig? Waarom moet ge zo ver gaan? Dus ik heb dat altijd ernstig genomen.

... over zelfzorg, broer zus, gezin, communicatie

Want ja, dinsdagavond ga ik normaal sporten. Maarten wou dan praten, dan had hij naar zijn broer ge-sms’t: 'kan ik u bellen seffens?' Ik zeg: “Maarten, kom, ik blijf wel thuis, ik zal wel met u praten. Je moet dan Wout niet belasten.” En dan, natuurlijk, Wout, sms’en: 'waarom heeft Maarten niet gebeld, wat is er…?' Ja he, zo belast je die toch weer.

... over broer zus, gezin

Op moederdag kreeg ik een lief berichtje ‘ik hou van je’. Niets om ongerust om te zijn. Maar dan belde de zus dat ze een afscheidsbericht had gekregen. Die haar stoppen sloegen natuurlijk helemaal door.

Op een gegeven moment wilde zijn broer niet meer naar huis komen. Hij zei dat ook ‘Ik kom niet meer graag naar hier’. Wij hadden geen ruzie of zo maar het werd onleefbaar. Ja dan breekt je hart. Hij is dan bij zijn vader gebleven.

`
`
Sluiten