Ellen

Mijn dochter heeft mij ooit gezegd: "Mama, gij verwacht van alles van mij. Maar is dat ook wat ik wil? Heb jij mij dat ooit gevraagd?" Dat was wel even slikken maar ze heeft wel gelijk natuurlijk.

Als ze krast,  doet mij dat ook pijn, dan wil ik haar moed inspreken. Dan zeg ik haar dat ze moet volhouden en niet mag opgeven. Maar ik vrees, dat ik haar daardoor net bang maak. En dan voelt ze zich schuldig en dan zegt ze weer een hele tijd niets meer.

Het is wel een feit dat we er allemaal een beetje… minder… rekbaar zijn, kort lontje, of ja, hoe moet je dat zeggen? En dan zegt Laura: “Ik zeg niets meer aan Raf. Die is direct boos.” Maar mijn man is niet echt boos, hij is correct. Maar voor haar is dat boos.

Ik merk dan bij mijn partner, bijvoorbeeld, als ik van de kaart ben, dan is hij boos. Niet op mij, maar op Laura dan, omdat het door haar is dat ik van de kaart ben. Terwijl, ja, ik ben niet boos op Laura daarvoor. Maar goed, je stelt het verder uitpraten dan maar uit tot morgen.

Eerst niet. Als ik met mijn zorgen bij mijn man ging dan zei die altijd dat ik overdreef. Dus ik kon niet bij hem terecht. Totdat hij de signalen niet meer kon ontkennen en zag dat het echt erg was. Sindsdien hebben we elkaar terug gevonden en gaat het zelfs eigenlijk heel goed nu. Maar dat was dus niet altijd zo.

Ja langs de ene kant is zij dankbaar, maar soms, en dat is een dunne lijn, voelt zij dat ze zich iets meer kan permitteren dan de rest. Maar die anderen, die voelen dat goed aan, hoor. En als zij erover gaat, dan zijn ze rap daar, hoor. “Gaat gij nu maar brood halen,” en zo, ja.

Als ze dan naar huis kwam in de weekends dan moest alles muisstil zijn. Ze verdroeg niets meer. De zussen die gingen dan bij vriendinnetjes omdat het hier gewoon de hel was. Ge zit in dat systeem en ge geraakt daar nog heel moeilijk uit.

Dus ze blijft wel gaan naar de psychiater. Dus dat geeft mij wel moed, of hoop, toch ook wel, en zij heeft ook, sinds dat ze die medicatie neemt, heeft ze ook heel open periodes, dat ze veel meer dingen vertelt, toch wel.

Ik sloot alles af. Ik zeg ook alles af, want in het begin van het theaterseizoen, bestel ik tickets, dat heb ik allemaal laten vallen, dat ging niet meer. Maar dat is dus echt niet gezond. Dat is geen goed idee.

Ik heb eens in een boze fase gezeten. Ik heb ooit tegen een vriendin gezegd: "Ge geeft uw dochter alles, liefde en om te beginnen het leven. En dan zegt die juffrouw: ‘Hier, houd het maar, ik moet het niet hebben.’" Ik heb gevloekt!

Ja, ze had veel zorg nodig maar dat kwam altijd bij mij terecht. Dan belde de school: "Mevrouw, het gaat niet goed met Laura, ga je ze komen halen?" Ja… oké. Allé, ik op mijn werk… "Collega’s, sorry, ik ga efkes weer een oplossing zoeken." Dat is niet aangenaam omdat je ook veel van je collega’s verwacht.

Ik en mijn dochter hebben ons volledig geïsoleerd, ik ben ook vier maanden gestopt met werken omdat ik er volledig door zat. Ik had liever gewoon blijven werken omdat ik ook graag mijn werk doe… en ook om de verbinding met collega’s, met vriendinnen, met mijn werk… maar ja…

Zien dat je erover kunt praten. Want dat is mij bijna fataal geweest. Door mij helemaal isoleren. Dat vind ik dus super belangrijk.

Ik heb me ingeschreven... ik ga mindfulness doen. Alvast voor de komende 2 maanden heb ik me ingeschreven, inderdaad, omdat ik zoekende ben...

Echt, op eieren lopen, ja. Ontvlambaar. Het afgelopen anderhalf jaar was dat: ‘Oh nee, ze is daar.’ En dan, als ze binnenkwam, dan kijken, zo van, zal het gaan om te praten, of gaat het niet om te praten? En dan zwijgen en niets verkeerd doen.

Dat we dan een ijsje gaan eten, niet altijd, of gewoon de boodschappen doen dat nodig zijn, dat we mama en dochter zijn. Dat is… ideaal voor ons. Dat ik nog gewoon mama ben.

Maar dan heeft ze wel gezegd van: “Mama, het is waar, ik heb het moeilijk, maar alles is onder controle. Er zijn mensen bij wie ik terecht kan, er is een leerkracht die alles weet en er zijn ook vrienden die alles weten, waar ik mee praat.”